Zonder plan een reis aangaan en een nieuw boek beginnen in een alweer nieuw genre, het is een uitdaging. Bali spreekt… en legt ons het zwijgen op. Na 2 dagen op het eiland is mijn stem ribbedebie. Allebei met griep stapten we in het vliegtuig. We werden zo gepamperd dat het ongemakkelijk werd. De voorkeursbehandeling werkte helaas niet helend. Mijn toestand gaat achteruit in plaats van vooruit. Het virus viert feest in mijn keel en eet mijn stem op. Een andere wereld gaat open. De wereld van verstilling, van essentie. Wie fluistert ontmoet zachtheid. Al bij al toch niet zo slecht. Ook Leon stoot op dingen die niet gaan zoals hij wil. Bij hem is het vooral de technologie die blokkeert, verstoort en saboteert. Kortom, het eiland duwt ons op de knieën, naar de stilte, de nederigheid, de diepte in. Niet mijn wil maar Uw wil geschiede O Spirits van Bali. Er zijn slechter plekken om uit te zieken en te vechten met demonen. Sania's House in Ubud, waar we verblijven, is een pareltje. Een droom van een tuin vol oude beelden, een Romeins aandoend zwembad en bungalows met deuren in houtsnijwerk die een poort naar de hemel beloven te zijn. Het regenseizoen is net begonnen. Het valt er fors uit. De eerste aankoop wordt dan ook een regenponcho. We worden al meteen getrakteerd op een grootse begrafenisceremonie van een generaal. Leon's magic met zijn camera kan beginnen. Een toevallige affiche langs de weg leidt ons naar een filmavond die ons nóg stiller maakt dan we al zijn: the architecture of peace, een documentaire over beroemd fotograaf Michael O’Neill die na een ernstige aandoening zich in yoga verdiepte, het intens ging beoefenen, zichzelf genas en daarna yogi’s fotografeerde in straffe poses. Tijdens het kijken naar de film worden de vage ideeën die ik in gedachten had voor mijn boek helder. In een jazzy bar, beneden bij de rivier in Ubud, schrijf ik de eerste regels neer. Ik open met de begrafenis van een vader. Terug op de kamer slaat synchroniciteit me om de oren: tussen mijn mails vind ik het overlijdensbericht van de vader van een vriendin. We zijn vertrokken. Of beter: we zijn geland. (Tekst : Monica Van Leke)
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Leon Nolis
Een alsmaar enthousiaster amateurfotograaf die maar al te graag zijn fotowerk met jullie wil delen... Archives
September 2021
Categories |