Lieve Mama...
Wat vooraf ging
20/112011 Begrafenis van vader… of de start van een eenzame lange weg voor moeder.
Beetje gek om te schrijven, maar het leek heel effe wel een verademing/verlossing.
Mocht ze dit ooit lezen kunnen zou ze nooit akkoord zijn natuurlijk, zeker weten.
Maar ’t werd eensklaps nog maar enkel goed voor jezelf zorgen, en alles doen wat voorheen sinds heel lang niet meer kon.
’t Aftrappen of blijven hangen tot ze alles gezien of gedaan had.
Haar tijd nemen onderweg naar de supermarkt, het geklets op straat, of geroddel met de buurvrouw.
Wat een ommekeer , en vooral hoe ze ermee omsprong , wonderlijk, leuk !
Zo onthulde het “ Shopping Center” in Wijnegem haar geheimen voor het eerst.
Nieuwe kleren kopen, een koffie (’t zal wel eender een pintje zijn geweest) gaan drinken, met den tram naar ’t stad, terrasjes doen, zelfs de toverfluit dook op een vrijdagavond op.
Iets verderop bleek "de Makro"plots haar bedevaartoord te worden.
Eensklaps vaste klant van de verse visafdeling, en de madame die veeleisend was, en op zoek naar de beste kwaliteit.
Ongewild boezemde ze vrees bij de verkoopsters in.
Zou het goed genoeg zijn voor madame Peeters … soms was het hart vasthouden tot haar volgende bezoek, assertief als ze
kon zijn.
De aangekochte kookboeken van Jeroen Meeus voor haar bleken al snel de aanleiding van haar kookvibe en voornaamste invulling, wie had dit ooit gedacht of verwacht, ook al was eender welke, het was verhoopt !
Het rechtstreeks gevolg daarvan was dat de borden en bestek er moesten aan geloven, zo verraste ze mij en misschien ook misschien haar zelf door het te vervangen door een 72 stuks groot eetservies en bestek?!
Gewoon doen, niets in vraag stellen, niet twijfelen….
Zo werden de woensdagavonden eensklaps kookavonden, en samen met de voorbereidingen al snel de enige reden om nog thuis te blijven.
En ik … ik vaarde er wel bij.
Mijn woensdagavond lot …elke woensdag een feestmaal(dag)!
Recht van het werk, gedwongen, anders was immers de tijd tekort.
Dus voor ik naar de fotoclub trok, werd ik verwend zoals in de goede oude kindertijd.
Niet met rijstpap of pannenkoeken dit keer, maar met hele menu’s, een feesttafel, uiteraard met vader’s muziek op de achtergrond, en de kaarsjes …. ja die waren terug, telkens weer.
Veel deuren die voorheen gesloten bleven gingen dus (eindelijk) open !
Het ging vooral om tijd, de tijd die ze nu kreeg voor zichzelf en invulde waar ze sinds lang naar verlangde, en waar ze ook recht op had, meer dan wie anders ook.
Jaren in dienstbaarheid en uit liefde voor elkaar, zo mooi en sterk en ongezien dezer dagen.
Moeders verhaal stopte op 6 december 2020, na 3 jaar serviceflat en uiteindelijk geveld te worden door het Coronavirus in een zorgcentrum.
20/112011 Begrafenis van vader… of de start van een eenzame lange weg voor moeder.
Beetje gek om te schrijven, maar het leek heel effe wel een verademing/verlossing.
Mocht ze dit ooit lezen kunnen zou ze nooit akkoord zijn natuurlijk, zeker weten.
Maar ’t werd eensklaps nog maar enkel goed voor jezelf zorgen, en alles doen wat voorheen sinds heel lang niet meer kon.
’t Aftrappen of blijven hangen tot ze alles gezien of gedaan had.
Haar tijd nemen onderweg naar de supermarkt, het geklets op straat, of geroddel met de buurvrouw.
Wat een ommekeer , en vooral hoe ze ermee omsprong , wonderlijk, leuk !
Zo onthulde het “ Shopping Center” in Wijnegem haar geheimen voor het eerst.
Nieuwe kleren kopen, een koffie (’t zal wel eender een pintje zijn geweest) gaan drinken, met den tram naar ’t stad, terrasjes doen, zelfs de toverfluit dook op een vrijdagavond op.
Iets verderop bleek "de Makro"plots haar bedevaartoord te worden.
Eensklaps vaste klant van de verse visafdeling, en de madame die veeleisend was, en op zoek naar de beste kwaliteit.
Ongewild boezemde ze vrees bij de verkoopsters in.
Zou het goed genoeg zijn voor madame Peeters … soms was het hart vasthouden tot haar volgende bezoek, assertief als ze
kon zijn.
De aangekochte kookboeken van Jeroen Meeus voor haar bleken al snel de aanleiding van haar kookvibe en voornaamste invulling, wie had dit ooit gedacht of verwacht, ook al was eender welke, het was verhoopt !
Het rechtstreeks gevolg daarvan was dat de borden en bestek er moesten aan geloven, zo verraste ze mij en misschien ook misschien haar zelf door het te vervangen door een 72 stuks groot eetservies en bestek?!
Gewoon doen, niets in vraag stellen, niet twijfelen….
Zo werden de woensdagavonden eensklaps kookavonden, en samen met de voorbereidingen al snel de enige reden om nog thuis te blijven.
En ik … ik vaarde er wel bij.
Mijn woensdagavond lot …elke woensdag een feestmaal(dag)!
Recht van het werk, gedwongen, anders was immers de tijd tekort.
Dus voor ik naar de fotoclub trok, werd ik verwend zoals in de goede oude kindertijd.
Niet met rijstpap of pannenkoeken dit keer, maar met hele menu’s, een feesttafel, uiteraard met vader’s muziek op de achtergrond, en de kaarsjes …. ja die waren terug, telkens weer.
Veel deuren die voorheen gesloten bleven gingen dus (eindelijk) open !
Het ging vooral om tijd, de tijd die ze nu kreeg voor zichzelf en invulde waar ze sinds lang naar verlangde, en waar ze ook recht op had, meer dan wie anders ook.
Jaren in dienstbaarheid en uit liefde voor elkaar, zo mooi en sterk en ongezien dezer dagen.
Moeders verhaal stopte op 6 december 2020, na 3 jaar serviceflat en uiteindelijk geveld te worden door het Coronavirus in een zorgcentrum.
15 Januari 2021
Lieve Anni,
Ik kwam in je leven op een moeilijk moment: je verhuis naar een service flat. Daarmee begon je afdaling van de top van de berg naar het dal… een tranendal.
Jij, die heel je leven tussen jong volk had gewerkt, was troosteloos. ‘Wat moet ik tussen die oude mensen?’
Leon wrong zich in bochten om van je nieuwe huis een thuis te maken. Alles herschilderen met 6 lagen verf… 60 keer op en af naar Ikea voor de juiste kast, terug gaan ruilen vanwege een schram… Niets dan het beste voor ‘la mama’.
Jij Anna stond erbij en keek er naar… Als een nukkig kind. Al wat jij wilde was je oude appartement én je Mill terug.
Maar zoon gaf niet op. Jouw geluk werd zijn prioriteit. Hij waakte over jou als een penningmeester die zijn schat beheert. Je koelkast altijd vol lekkers…
‘Moeder, ge moet wel eten he!’ zei hij dan als hij de gerookte zalm van 3 dagen terug, verstopt achter de tompouskes vond.
‘Ja manneke,’ zei je dan schaapachtig terwijl je knipoogde naar mij.
Op alles zei je ja. Ook al wisten we dat je het niet ging doen.
In het begin deed je je best en betrapten we je wel eens op een terrasje. Wij blij. Maar het stappen werd al gauw te moeilijk.
Alleen zijn was voor jou de hel. Met die oude krenten om je heen wilde je niks te maken hebben. We voelden ons een beetje schaakmat gezet.
‘Moeder, ge moet dankbaar zijn!’ Leon wilde maar dat je een beetje leerde genieten op jezelf. Maar Anna zat bij het verzet, zoals in den oorlog.
We bleven je geest prikkelen met nieuwe dingen: naar de Trappisten, kaarsjes branden in de Lourdesgrot, een pint gaan pakken in Lillo, gaan shoppen voor de trouw van je jongste kleinzoon, Leon à la Jani kleedjes uitkiezen, ik mee in het pashok met jou als een paspop die maar weinig meewerkte.
In het ziekenhuis met je 5 breuken, een feestje bouwen met taart en binnengesmokkelde drank. Naar zee met de rolstoel en wegwaaien op het strand. Jij panisch bij een spatje water… Oh Anni, wat was je weinig dapper. Jij maar gillen, ik maar lachen en Leon maar foto’s nemen.
Je kon er niet aan uit dat ik zoveel lachte. ‘Die maakt precies haar eigen gelukkig?’ zei je.
Exact Anni. Ik wilde een streepje zon zijn tussen uw regenbuien. Moeilijk was dat niet want hoe droevig of dwars je ook kon zijn, je bleef guitig. Je was zo puur. Geen schijnheiligheid. De smoelen die je kon trekken. De interactie tussen jou en je zoon, soms zo komisch.
Zo ook je verjaardag bij Annoot. Leon zijn gezicht was geld waard toen hij je oppikte: ‘Allez moeder.’ Hij was gewend zijn mooie fiere moeder tot in de puntjes verzorgd te zien. Maar Anni had geen zin in een schoon kleedje die avond. Jou daar, uit de bol zien gaan, swingend op je stoel in je zelfgebreide trui… Ik vond het fantastisch. In mijn ogen was je toen op je mooist.
Terug naar huis gaan was altijd moeilijk. ‘Chineske doen? Ik trakteer,’ zei je dan met twinkelogen… om het afscheid te rekken natuurlijk.
Gaan eten was jouw dada. Jou kip zien eten was een lust voor het oog. Je zou je vingers erbij hebben opgepeuzeld.
Diepgaande babbels hadden we niet. Met een knipoog was alles gezegd.
Zoals de momenten, dat jij en ik relax in de zetel genoten van een Leon die als een duracel konijn door het huis zoefde. Van de ene hoek naar de andere. Je zoon de witte tornado.
‘Toch ne ferme vent he, mijn zooneke?’ zei je dan. ‘Beter in ‘t huishouden dan veel vrouwen. Maar dien baard.
Vinde gij dat schoon?’
Het laatste jaar, de verhuis naar de overkant, het rusthuis was problematisch.
Wij gaan wuiven aan het raam. Leon als een Romeo naar boven roepen en jou maar aanmoedigen: ‘Geen traantjes moeder, dapper zijn, nog efkes volhouden…’ Jouw snoet die net boven de vensterbank uitkwam in tranen.
Terug vertrekken was een ramp. Je huilen ging door merg en been. Het brak ons hart telkens weer en toch was dit het te gane pad. Dit is wat liefde doet, dacht ik. Gene zever. Doen wat je moet doen. Voor mij, voor Leon, was het een les in liefhebben zonder voorwaarden, zoals alleen een moeder dat kent. Mijn dank daarvoor.
Eens we terug bij je mochten was het slikken. Je geest gegijzeld door medicatie, je lichaam in een kramp. Terwijl Leon je boven met de rolstoel ging halen, wachtte ik in de cafetaria. Je had altijd een 10 tal minuten nodig om aan ons te wennen.
‘Recht zitten moeder.’ Als een balletmeester corrigeerde Leon je houding. Je gehoorzaamde gedwee. Het was vertederend jullie zo samen te zien. Daar ter plekke zag ik hoe helend aandacht is. Het wekt letterlijk tot leven, al was het bij jou maar voor even.
Want, je was voor onze ogen aan het verdwijnen.
Op het einde was het blij zijn met het kleinste: jouw je pintje gretig zien leegdrinken, een dame blanche of croque met smaak zien eten, je mondhoek een millimeter omhoog zien gaan, wat voor een lach moest doorgaan,
of een knipoog… Dat was den bloemekee.
Als je knipoogde dan wist ik: ze is er!
Het laatste beeld dat ik van je heb is je kamertje, je breiwerkje eenzaam in je stoel, mijn engeltje en je mooie lamp naast je bed, de avondzon die alles goud kleurde. ’t Is hier toch wel gezellig dacht ik.
Hoe graag Leon en ik dat voor jou hadden gewild dat je dat ook had gevonden.
Boven alles hoop ik dan ook lieve Anna, dat deze laatste verhuis je beter is bevallen, dat je zieltje nu vrede heeft, je tranen gedroogd, je hartje geheeld, herenigd met je dierbaren aan de andere kant.
Nu kan je hierboven lekker opscheppen over je zooneke… wat hij allemaal voor je heeft gedaan. En daar wat zagen over zijn baard. Maar nu niet gaan preutelen dat je hem mist, want daar zie ik je nog voor in staat.
Veel zegeningen voor jou en je familie Anni. Dank om erbij te mogen zijn die vier laatste winters van je leven.
Een kus van Monica
Ik kwam in je leven op een moeilijk moment: je verhuis naar een service flat. Daarmee begon je afdaling van de top van de berg naar het dal… een tranendal.
Jij, die heel je leven tussen jong volk had gewerkt, was troosteloos. ‘Wat moet ik tussen die oude mensen?’
Leon wrong zich in bochten om van je nieuwe huis een thuis te maken. Alles herschilderen met 6 lagen verf… 60 keer op en af naar Ikea voor de juiste kast, terug gaan ruilen vanwege een schram… Niets dan het beste voor ‘la mama’.
Jij Anna stond erbij en keek er naar… Als een nukkig kind. Al wat jij wilde was je oude appartement én je Mill terug.
Maar zoon gaf niet op. Jouw geluk werd zijn prioriteit. Hij waakte over jou als een penningmeester die zijn schat beheert. Je koelkast altijd vol lekkers…
‘Moeder, ge moet wel eten he!’ zei hij dan als hij de gerookte zalm van 3 dagen terug, verstopt achter de tompouskes vond.
‘Ja manneke,’ zei je dan schaapachtig terwijl je knipoogde naar mij.
Op alles zei je ja. Ook al wisten we dat je het niet ging doen.
In het begin deed je je best en betrapten we je wel eens op een terrasje. Wij blij. Maar het stappen werd al gauw te moeilijk.
Alleen zijn was voor jou de hel. Met die oude krenten om je heen wilde je niks te maken hebben. We voelden ons een beetje schaakmat gezet.
‘Moeder, ge moet dankbaar zijn!’ Leon wilde maar dat je een beetje leerde genieten op jezelf. Maar Anna zat bij het verzet, zoals in den oorlog.
We bleven je geest prikkelen met nieuwe dingen: naar de Trappisten, kaarsjes branden in de Lourdesgrot, een pint gaan pakken in Lillo, gaan shoppen voor de trouw van je jongste kleinzoon, Leon à la Jani kleedjes uitkiezen, ik mee in het pashok met jou als een paspop die maar weinig meewerkte.
In het ziekenhuis met je 5 breuken, een feestje bouwen met taart en binnengesmokkelde drank. Naar zee met de rolstoel en wegwaaien op het strand. Jij panisch bij een spatje water… Oh Anni, wat was je weinig dapper. Jij maar gillen, ik maar lachen en Leon maar foto’s nemen.
Je kon er niet aan uit dat ik zoveel lachte. ‘Die maakt precies haar eigen gelukkig?’ zei je.
Exact Anni. Ik wilde een streepje zon zijn tussen uw regenbuien. Moeilijk was dat niet want hoe droevig of dwars je ook kon zijn, je bleef guitig. Je was zo puur. Geen schijnheiligheid. De smoelen die je kon trekken. De interactie tussen jou en je zoon, soms zo komisch.
Zo ook je verjaardag bij Annoot. Leon zijn gezicht was geld waard toen hij je oppikte: ‘Allez moeder.’ Hij was gewend zijn mooie fiere moeder tot in de puntjes verzorgd te zien. Maar Anni had geen zin in een schoon kleedje die avond. Jou daar, uit de bol zien gaan, swingend op je stoel in je zelfgebreide trui… Ik vond het fantastisch. In mijn ogen was je toen op je mooist.
Terug naar huis gaan was altijd moeilijk. ‘Chineske doen? Ik trakteer,’ zei je dan met twinkelogen… om het afscheid te rekken natuurlijk.
Gaan eten was jouw dada. Jou kip zien eten was een lust voor het oog. Je zou je vingers erbij hebben opgepeuzeld.
Diepgaande babbels hadden we niet. Met een knipoog was alles gezegd.
Zoals de momenten, dat jij en ik relax in de zetel genoten van een Leon die als een duracel konijn door het huis zoefde. Van de ene hoek naar de andere. Je zoon de witte tornado.
‘Toch ne ferme vent he, mijn zooneke?’ zei je dan. ‘Beter in ‘t huishouden dan veel vrouwen. Maar dien baard.
Vinde gij dat schoon?’
Het laatste jaar, de verhuis naar de overkant, het rusthuis was problematisch.
Wij gaan wuiven aan het raam. Leon als een Romeo naar boven roepen en jou maar aanmoedigen: ‘Geen traantjes moeder, dapper zijn, nog efkes volhouden…’ Jouw snoet die net boven de vensterbank uitkwam in tranen.
Terug vertrekken was een ramp. Je huilen ging door merg en been. Het brak ons hart telkens weer en toch was dit het te gane pad. Dit is wat liefde doet, dacht ik. Gene zever. Doen wat je moet doen. Voor mij, voor Leon, was het een les in liefhebben zonder voorwaarden, zoals alleen een moeder dat kent. Mijn dank daarvoor.
Eens we terug bij je mochten was het slikken. Je geest gegijzeld door medicatie, je lichaam in een kramp. Terwijl Leon je boven met de rolstoel ging halen, wachtte ik in de cafetaria. Je had altijd een 10 tal minuten nodig om aan ons te wennen.
‘Recht zitten moeder.’ Als een balletmeester corrigeerde Leon je houding. Je gehoorzaamde gedwee. Het was vertederend jullie zo samen te zien. Daar ter plekke zag ik hoe helend aandacht is. Het wekt letterlijk tot leven, al was het bij jou maar voor even.
Want, je was voor onze ogen aan het verdwijnen.
Op het einde was het blij zijn met het kleinste: jouw je pintje gretig zien leegdrinken, een dame blanche of croque met smaak zien eten, je mondhoek een millimeter omhoog zien gaan, wat voor een lach moest doorgaan,
of een knipoog… Dat was den bloemekee.
Als je knipoogde dan wist ik: ze is er!
Het laatste beeld dat ik van je heb is je kamertje, je breiwerkje eenzaam in je stoel, mijn engeltje en je mooie lamp naast je bed, de avondzon die alles goud kleurde. ’t Is hier toch wel gezellig dacht ik.
Hoe graag Leon en ik dat voor jou hadden gewild dat je dat ook had gevonden.
Boven alles hoop ik dan ook lieve Anna, dat deze laatste verhuis je beter is bevallen, dat je zieltje nu vrede heeft, je tranen gedroogd, je hartje geheeld, herenigd met je dierbaren aan de andere kant.
Nu kan je hierboven lekker opscheppen over je zooneke… wat hij allemaal voor je heeft gedaan. En daar wat zagen over zijn baard. Maar nu niet gaan preutelen dat je hem mist, want daar zie ik je nog voor in staat.
Veel zegeningen voor jou en je familie Anni. Dank om erbij te mogen zijn die vier laatste winters van je leven.
Een kus van Monica
Liefste Bomma,
Vroeg of laat kom je erachter wat je hart al wist.
Glimlach met trots, een liefde voor altijd.
In 1000 stukjes en toch ook heel.
Verdriet en liefde elke stap op de weg.
Een verlies dat opnieuw aanvoelt als alleen en beschadigd.
Pijn omwille van jouw plotse vertrek en angst ook om hierin jezelf van tijd tot tijd eens te kunnen verliezen.
Een klok die door omstandigheden op 6 december 2020 is blijven stilstaan en daarbij ook een wereld die niet stoppen wil.
Boos om wat verandert maar zo ontzettend dankbaar om wat was, wat jij achterlaat en wat wordt doorgegeven. Om dicht bij jou te hebben mogen staan in tijden van liefde maar ook zwaardere periodes. Geloof in een blijvende raadgever, onvoorwaardelijke liefde voor papa en warmte voor je klein-en achterkleinkinderen.
Tijd die zal blijven stilstaan bij de herinneringen aan jou ,daarbij indachtig dat het mooiste hieraan was om deze herinneringen samen met jou te mogen maken.
Lieve bomma, je was me er ééntje maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik je ook in je mindere momenten wist te waarderen. Je stak het vaak zelf op een gebrek aan scholing , maar in de school van het leven heb je alvast je ervaringen opgedaan. Je hebt je plekje hierboven meer dan verdiend. Vooral de laatste jaren had je het moeilijk met toegenomen éénzaamheid en ondanks alle woordjes van moed en begrip, viel het je steeds weer zwaar ons te zien vertrekken.
Onze laatste herinnering samen is er ééntje van vele knuffels, rode wijn en gelach. Eéntje op mijn favorietenlijst, voor altijd in ons beider hartje, jouw plekje in het mijne.
Lieve bomma , vergeet die dikke knuffel aan onze bompa niet, kus van mij en de jongens, een oprechte dank u wel en ik vertrouw op een tot ziens! "
Natasja
Vroeg of laat kom je erachter wat je hart al wist.
Glimlach met trots, een liefde voor altijd.
In 1000 stukjes en toch ook heel.
Verdriet en liefde elke stap op de weg.
Een verlies dat opnieuw aanvoelt als alleen en beschadigd.
Pijn omwille van jouw plotse vertrek en angst ook om hierin jezelf van tijd tot tijd eens te kunnen verliezen.
Een klok die door omstandigheden op 6 december 2020 is blijven stilstaan en daarbij ook een wereld die niet stoppen wil.
Boos om wat verandert maar zo ontzettend dankbaar om wat was, wat jij achterlaat en wat wordt doorgegeven. Om dicht bij jou te hebben mogen staan in tijden van liefde maar ook zwaardere periodes. Geloof in een blijvende raadgever, onvoorwaardelijke liefde voor papa en warmte voor je klein-en achterkleinkinderen.
Tijd die zal blijven stilstaan bij de herinneringen aan jou ,daarbij indachtig dat het mooiste hieraan was om deze herinneringen samen met jou te mogen maken.
Lieve bomma, je was me er ééntje maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik je ook in je mindere momenten wist te waarderen. Je stak het vaak zelf op een gebrek aan scholing , maar in de school van het leven heb je alvast je ervaringen opgedaan. Je hebt je plekje hierboven meer dan verdiend. Vooral de laatste jaren had je het moeilijk met toegenomen éénzaamheid en ondanks alle woordjes van moed en begrip, viel het je steeds weer zwaar ons te zien vertrekken.
Onze laatste herinnering samen is er ééntje van vele knuffels, rode wijn en gelach. Eéntje op mijn favorietenlijst, voor altijd in ons beider hartje, jouw plekje in het mijne.
Lieve bomma , vergeet die dikke knuffel aan onze bompa niet, kus van mij en de jongens, een oprechte dank u wel en ik vertrouw op een tot ziens! "
Natasja
Bomma ... mijn lieve meter ...
Uw petekind en kleinzoon mogen zijn,
was meer dan alleen maar fijn!
U nu moeten loslaten en laten gaan,
dát doe pijn!
Ik zie ons der nog zo zitten op da terraske in Mortsel, van vroeg op de middag tot sluit.
Ik hoor de stoelen in Deurne nog schuiven, om ons aan die gezellige tafel te zetten en te mogen genieten van uw heerlijke kookkunsten. Ik denk dan maar bvb aan die "lakkere Italiaanse gehaktballekes"
Ik voel de warmte nog van in Wommelgem als we met zen allen voor tv of de stereo zaten.
Wij, gij, den bompa en onze Shiva ... en nog het nu 23u was of ni, da frietje of die 'crème-glace' hoorde der steevast bij!
Vandaag is het een terraske zonder u.
Vandaag blijven die stoelen geluidloos stilstaan.
Maar die warmte en gezelligheid, die jullie hebben doorgegeven ... die blijft zelfs vandaag nog bestaan!
En ik weet dat als ik morgen weer eens aan u denk, er tussen die traan, vooral een glimlach van herinneringen op men gezicht zal komen te staan !
"Ik heb het misschien soms inderdaad niet genoeg laten merken, maar toen evenals nu, zal ik u voor altijd in mijn hart meedragen!
Ik ga u missen bomma! XxX"
Kenny
Uw petekind en kleinzoon mogen zijn,
was meer dan alleen maar fijn!
U nu moeten loslaten en laten gaan,
dát doe pijn!
Ik zie ons der nog zo zitten op da terraske in Mortsel, van vroeg op de middag tot sluit.
Ik hoor de stoelen in Deurne nog schuiven, om ons aan die gezellige tafel te zetten en te mogen genieten van uw heerlijke kookkunsten. Ik denk dan maar bvb aan die "lakkere Italiaanse gehaktballekes"
Ik voel de warmte nog van in Wommelgem als we met zen allen voor tv of de stereo zaten.
Wij, gij, den bompa en onze Shiva ... en nog het nu 23u was of ni, da frietje of die 'crème-glace' hoorde der steevast bij!
Vandaag is het een terraske zonder u.
Vandaag blijven die stoelen geluidloos stilstaan.
Maar die warmte en gezelligheid, die jullie hebben doorgegeven ... die blijft zelfs vandaag nog bestaan!
En ik weet dat als ik morgen weer eens aan u denk, er tussen die traan, vooral een glimlach van herinneringen op men gezicht zal komen te staan !
"Ik heb het misschien soms inderdaad niet genoeg laten merken, maar toen evenals nu, zal ik u voor altijd in mijn hart meedragen!
Ik ga u missen bomma! XxX"
Kenny
© Leon Nolis Photography . All content on this website, including photographs, images, text, tutorials, writing, and web design, are the exclusive intellectual property of Leon Nolis and are protected under Belgium copyright law. You must request and receive written permission from Leon Nolis, the sole copyright owner, to use any content of this website in whole or in part.