Hopelijk doe ik je niet teveel schrikken met mijn lelijke smoel. Maar ik denk het niet. Dat vind ik zo fijn aan baby’s: naast het feit dat die zo lekker ruiken (niets boven de geur van de onschuld ; ) zijn ze zo heerlijk onbevooroordeeld. Jij hebt nog geen beeld van hoe alles hoort te zijn in de wereld. Jouw leven is één grote ontdekkingstocht. Als je mama plots zou beginnen vliegen, zou je dat accepteren met kirrende geluidjes van pret.
‘Dat kan niet,’ zou niet in je opkomen.
Als je moest weten hoeveel grote mensen zichzelf vastzetten met die 3 woordjes uit te spreken en erger: ze te geloven.
Maar laat mij mezelf voorstellen:
Ik ben ToiToi, afgeleid van Toypoedel (niet te verwarren met toyboy ; ) Mijn naam is in feite een gelukswens. Bij de opera of theatervoorstellingen zegt men tegen de artiesten nét voor ze op moeten: toitoitoi, als een soort bezwering om ongeluk af te weren.
Ik kom van een lijn dwergpoedels die generatie na generatie de ene prijs na de andere wonnen op schoonheidswedstrijden. Mijn vacht werd zoals bij hagen, in kunstige vormen geknipt en gekleurd, waardoor ik soms in een heel ander dier veranderde. Mijn strafste transformatie was een leeuw.
Even vond ik het leuk al die aandacht maar toen begon er iets te knagen vanbinnen. Ik wilde niet meer paraderen, plaste op de juryleden hun schoenen, liet een hoopje stront achter op de rode loper…
Omdat er niks meer te winnen viel met mij verkochten ze me aan een kinderloze oudere dame. Die stak me in de gekste pakjes, knipte mijn pels in pompons zodat het leek alsof ik een jurk aanhad met pofmouwen. Bij jou staat dat vast schattig, maar geloof me: zo wil je als hond niet over straat lopen!
Ik beet mijn bazin al haar ondergoed stuk, scheet waar ik stond, maar dat mens was veel te braaf om me baas te kunnen. Tot ze me op een keer, ten einde raad, in de vitrinekast opsloot tussen de porseleinen beeldjes.
Ik moest wel weglopen, om mijn eer te redden. Een hond is geen aankleedpop, noch een postuurke!
Een tijdje leefde ik op straat waar ik werd ontdekt door een straatfotograaf: jawel jouw Nonno. Ik zag vuil en stonk uren in de wind, maar de beelden die hij van me maakte waren pure poëzie. Toen ik vroeg hoe dit kon, zei hij: ‘Dat is je innerlijke schoonheid.’
Het geheim van de magie in zijn foto’s is dat hij zich op de binnenkant van de dingen focust!
Het was alsof alle klokken tegelijk begonnen te luiden! In één klap besefte ik dat ik de schoonheidswedstrijden niet had gewonnen door mijn spectaculaire uiterlijk, maar door mijn licht vanbinnen. En dat ik dat licht had uitgedaan omdat ik me alleen maar om mijn buitenkant gezien voelde.
Zo kwam ik op het idee om me te laten omkeren. Ik wilde mijn binnenkant langs buiten.
Toevallig kende Nonno iemand die daarbij kon helpen.
We trokken naar een bos voor een laatste fotoshoot van mijn oude zelf. Poserend op een stuk drijfhout in een vijver, hoorde ik geritsel in het riet. Onbedoeld betrapte ik twee beren in een innige omhelzing. Bleek dat we per ongeluk het komieke dierenbos hadden ontdekt, een plek waar outsiders zich terug trekken en vreedzaam samenleven. In het komieke dierenbos kunnen alle knuffels zijn wie ze zijn, zonder commentaar. Tot mijn plezier wilden ze mee op de foto. Het werd een dag om nooit te vergeten. We voelden ons even allemaal een vedette. We speelden verstoppertje tussen boomstammen, poseerden als fotomodellen, soms zelfs met onze kont naar de camera hahaha.
De dag van de omkering was ik stiknerveus. Ik heb het niet zo met spuitjes en ziekenhuizen. Toen bleek dat Mio, de witte beer die ik betrapte met haar lief, mee wilde. Doordat zij erbij was kon ik me sterk houden. Na de operatie zetten we Mio af voor haar date met TomTom aan de kaai. Nonno en ik trokken de stad in om mijn omkering te vieren. Ik was al honderden keren in de stad geweest, maar viel van de ene verbazing in de andere. Het was alsof ze mij nieuwe ogen hadden gestoken. Alles zag er anders uit en voelde intenser.
Nonno vertelde me over jou, zijn kleinste prinses. Het meisje met Licht in haar naam.
Ik was niet meer te houden. Ik wilde jouw allereerste Valentijntje zijn. Nonno vond dat een schitterend idee. Na al die leuke attenties van jullie in zijn bus, kon hij de rollen eens omdraaien en jullie een keer verrassen.
Ik zie jouw mama en papa al denken: ‘Had Nonno nu geen ietwat aantrekkelijker knuffeltje kunnen uitkiezen?!’ Ze hebben gelijk, jij kan zoveel beter krijgen.
Maar dàt is het ‘m nu juist! Hij wil je op een andere manier leren kijken. Als fotograaf ziet hij door dat buitenste laagje glazuur waar mensen zich mee omringen… De sleutel om dat te doen is kijken met je hartje.
Zie nu jouw mama en papa… Filmsterren in jouw ogen, toch?! Of zo van die hondjes die zo lelijk zijn dat je ze mooi gaat vinden ; ) omdat ze zo aandoenlijk schattig zijn. (zoals ik hopelijk ; ) Graag zien is mooi vinden, zo simpel is dat in het leven.
Wie kijkt met de ogen van zijn hart, leeft in een andere wereld dan de buurman die dat niet doet. Terwijl die zich stoort aan ambetante mensen, zie jij de reden achter hun gedrag: bijna altijd is dat gebrek aan liefde. Door dat in te zien en hen niet te veroordelen, geef je hen een stukje liefde, kunnen ze een beetje genezen en worden ze mooier.
De wereld heeft licht nodig meisje. Laat nooit of nooit of nooit iemand toe jouw lichtje te doven! Ik ga daar mee over waken dat het blijft branden voor altijd en altijd en altijd…
Zoals ik jou graag ga blijven zien… (ook al vind je me lelijk als de nacht hihi)
Je geluksvriend
ToiToi
Ⓒ Story by Monica Vanleke
‘Dat kan niet,’ zou niet in je opkomen.
Als je moest weten hoeveel grote mensen zichzelf vastzetten met die 3 woordjes uit te spreken en erger: ze te geloven.
Maar laat mij mezelf voorstellen:
Ik ben ToiToi, afgeleid van Toypoedel (niet te verwarren met toyboy ; ) Mijn naam is in feite een gelukswens. Bij de opera of theatervoorstellingen zegt men tegen de artiesten nét voor ze op moeten: toitoitoi, als een soort bezwering om ongeluk af te weren.
Ik kom van een lijn dwergpoedels die generatie na generatie de ene prijs na de andere wonnen op schoonheidswedstrijden. Mijn vacht werd zoals bij hagen, in kunstige vormen geknipt en gekleurd, waardoor ik soms in een heel ander dier veranderde. Mijn strafste transformatie was een leeuw.
Even vond ik het leuk al die aandacht maar toen begon er iets te knagen vanbinnen. Ik wilde niet meer paraderen, plaste op de juryleden hun schoenen, liet een hoopje stront achter op de rode loper…
Omdat er niks meer te winnen viel met mij verkochten ze me aan een kinderloze oudere dame. Die stak me in de gekste pakjes, knipte mijn pels in pompons zodat het leek alsof ik een jurk aanhad met pofmouwen. Bij jou staat dat vast schattig, maar geloof me: zo wil je als hond niet over straat lopen!
Ik beet mijn bazin al haar ondergoed stuk, scheet waar ik stond, maar dat mens was veel te braaf om me baas te kunnen. Tot ze me op een keer, ten einde raad, in de vitrinekast opsloot tussen de porseleinen beeldjes.
Ik moest wel weglopen, om mijn eer te redden. Een hond is geen aankleedpop, noch een postuurke!
Een tijdje leefde ik op straat waar ik werd ontdekt door een straatfotograaf: jawel jouw Nonno. Ik zag vuil en stonk uren in de wind, maar de beelden die hij van me maakte waren pure poëzie. Toen ik vroeg hoe dit kon, zei hij: ‘Dat is je innerlijke schoonheid.’
Het geheim van de magie in zijn foto’s is dat hij zich op de binnenkant van de dingen focust!
Het was alsof alle klokken tegelijk begonnen te luiden! In één klap besefte ik dat ik de schoonheidswedstrijden niet had gewonnen door mijn spectaculaire uiterlijk, maar door mijn licht vanbinnen. En dat ik dat licht had uitgedaan omdat ik me alleen maar om mijn buitenkant gezien voelde.
Zo kwam ik op het idee om me te laten omkeren. Ik wilde mijn binnenkant langs buiten.
Toevallig kende Nonno iemand die daarbij kon helpen.
We trokken naar een bos voor een laatste fotoshoot van mijn oude zelf. Poserend op een stuk drijfhout in een vijver, hoorde ik geritsel in het riet. Onbedoeld betrapte ik twee beren in een innige omhelzing. Bleek dat we per ongeluk het komieke dierenbos hadden ontdekt, een plek waar outsiders zich terug trekken en vreedzaam samenleven. In het komieke dierenbos kunnen alle knuffels zijn wie ze zijn, zonder commentaar. Tot mijn plezier wilden ze mee op de foto. Het werd een dag om nooit te vergeten. We voelden ons even allemaal een vedette. We speelden verstoppertje tussen boomstammen, poseerden als fotomodellen, soms zelfs met onze kont naar de camera hahaha.
De dag van de omkering was ik stiknerveus. Ik heb het niet zo met spuitjes en ziekenhuizen. Toen bleek dat Mio, de witte beer die ik betrapte met haar lief, mee wilde. Doordat zij erbij was kon ik me sterk houden. Na de operatie zetten we Mio af voor haar date met TomTom aan de kaai. Nonno en ik trokken de stad in om mijn omkering te vieren. Ik was al honderden keren in de stad geweest, maar viel van de ene verbazing in de andere. Het was alsof ze mij nieuwe ogen hadden gestoken. Alles zag er anders uit en voelde intenser.
Nonno vertelde me over jou, zijn kleinste prinses. Het meisje met Licht in haar naam.
Ik was niet meer te houden. Ik wilde jouw allereerste Valentijntje zijn. Nonno vond dat een schitterend idee. Na al die leuke attenties van jullie in zijn bus, kon hij de rollen eens omdraaien en jullie een keer verrassen.
Ik zie jouw mama en papa al denken: ‘Had Nonno nu geen ietwat aantrekkelijker knuffeltje kunnen uitkiezen?!’ Ze hebben gelijk, jij kan zoveel beter krijgen.
Maar dàt is het ‘m nu juist! Hij wil je op een andere manier leren kijken. Als fotograaf ziet hij door dat buitenste laagje glazuur waar mensen zich mee omringen… De sleutel om dat te doen is kijken met je hartje.
Zie nu jouw mama en papa… Filmsterren in jouw ogen, toch?! Of zo van die hondjes die zo lelijk zijn dat je ze mooi gaat vinden ; ) omdat ze zo aandoenlijk schattig zijn. (zoals ik hopelijk ; ) Graag zien is mooi vinden, zo simpel is dat in het leven.
Wie kijkt met de ogen van zijn hart, leeft in een andere wereld dan de buurman die dat niet doet. Terwijl die zich stoort aan ambetante mensen, zie jij de reden achter hun gedrag: bijna altijd is dat gebrek aan liefde. Door dat in te zien en hen niet te veroordelen, geef je hen een stukje liefde, kunnen ze een beetje genezen en worden ze mooier.
De wereld heeft licht nodig meisje. Laat nooit of nooit of nooit iemand toe jouw lichtje te doven! Ik ga daar mee over waken dat het blijft branden voor altijd en altijd en altijd…
Zoals ik jou graag ga blijven zien… (ook al vind je me lelijk als de nacht hihi)
Je geluksvriend
ToiToi
Ⓒ Story by Monica Vanleke
© Leon Nolis Photography . All content on this website, including photographs, images, text, tutorials, writing, and web design, are the exclusive intellectual property of Leon Nolis and are protected under Belgium and international copyright law. You must request and receive written permission from Leon Nolis, the sole copyright owner, to use any content of this website in whole or in part.