Eindelijk... Na een jaartje eindelijk versoepelde maatregelen en zo met zen allen in de gelegenheid gesteld om het het Vleeshuis nog eens heroveren met wat digitaal fotogeweld. Weliswaar met beperkte mogelijkheden maar daarom niet minder succesvol !
0 Opmerkingen
Een foto van Patagonië op de wereldwijd verspreidde Agfa Graphics kalender 2013 (waar ik mee deel vanuit maakte met een bijdrage uit Sri Lanka), was uiteindelijk de aanzet om na Noorwegen in maart, dit als een extra reisbestemming voor 2019 te boeken. Gewapend met de twee camera's, de juiste (?!) stapschoenen, rugzak, veel moed en de begeleiding/know-how van het reisbureau Zuiderhuis, was het begin deze maand zover. Een eerdere bijeenkomst in Antwerpen met de deelnemers van deze beperkte groep, verraadde al snel met wie ik dit avontuur en vooral mijn kamer kon/moest/mocht delen. 7 oktober was de D-Day. Voor de rest van de beelden met de prachtige natuur en het verdere verloop van de reis verwijs ik graag naar de pagina op de website... ...met een vrijkaart op zak van de Antwerpse IBAHSHO Gallery , en de gedachte in het achterhoofd om me nog eens graag fotografisch te laten verrassen, kan ik achteraf bekeken maar enkel erg blij zijn!
Temeer omdat het dan ook nog eens samenviel met één van de laatste mooie zomerdagen en zo de trip naar Amsterdam meer dan waard maakte... Ik denk dat het bovenstaand plaatje heel illustratief kan/mag zijn voor het enthousiasme van mezelf, en de vele bezoekers. Voor elk van hen een ware ontdekking/ervaring met grote verscheidenheid aan fotografen, stylen, technieken, inzichten. Alles prachtig en professioneel omkaderd in/op een uitzonderlijke locatie en omgeving . 75 jaar na de bevrijding... Antwerpen terug op zijn kop, duizenden mensen die erop uit waren om een glimp op te vangen van deze viering en/of eerbetoon aan onze bevrijders en helden van toen. Een re-enactment en sfeergebeuren dat de bevrijding voor 48 uren terug naar onze koekestad bracht. Overgrootouders, grootouders en ouders waren terug van de partij, keken en luisterden op de kaaien en naar de parades met het onvermijdelijke Glen Miller en Vera Lynn muziek op de achtergrond. Spitfires en bommenwerpers paradeerden in de lucht, en een kleine armada van oorlogsschepen passeerden op onze Schelde en begroeten de grote menigte met hun scheepshoorn. Kippevel.... En de Amerikaanse muziekbandjes her en der in de stad brachten ons terug naar de sfeer van de bevrijdende dagen in het centrum van de stad. Teletijdmachine toestanden dus .. Later op de avond werd onze Grote markt en stadhuis het decor van een indrukwekkende projectie die ons met veel respect terug bracht naar deze moeilijke en onvergetelijke periode uit het leven van onze voorouders en ouders. Misschien toch van de gelegenheid gebruik maken om mijn grootvader Leon Nolis
(persoonlijk gedecoreerd door Maarschalk Montgomery) en stiefgrootvader Guillaume Vanhove (commandant Deurne) als verbeten verzetsstrijders te eren voor de strijd die ze geleverd hebben tegen de bezetter. Nooit meer oorlog ! No future juni 2010 Mijn ouwe Bosuil en tweede thuis ... Building on the future.....Tribune 1 Start juni 2017 Opening november 2017 En er voorlopig nog geen einde aan lijkt te komen .... Tribune 4
Start augustus 2019 Opening maart 2020 ? Zonder plan een reis aangaan en een nieuw boek beginnen in een alweer nieuw genre, het is een uitdaging. Bali spreekt… en legt ons het zwijgen op. Na 2 dagen op het eiland is mijn stem ribbedebie. Allebei met griep stapten we in het vliegtuig. We werden zo gepamperd dat het ongemakkelijk werd. De voorkeursbehandeling werkte helaas niet helend. Mijn toestand gaat achteruit in plaats van vooruit. Het virus viert feest in mijn keel en eet mijn stem op. Een andere wereld gaat open. De wereld van verstilling, van essentie. Wie fluistert ontmoet zachtheid. Al bij al toch niet zo slecht. Ook Leon stoot op dingen die niet gaan zoals hij wil. Bij hem is het vooral de technologie die blokkeert, verstoort en saboteert. Kortom, het eiland duwt ons op de knieën, naar de stilte, de nederigheid, de diepte in. Niet mijn wil maar Uw wil geschiede O Spirits van Bali. Er zijn slechter plekken om uit te zieken en te vechten met demonen. Sania's House in Ubud, waar we verblijven, is een pareltje. Een droom van een tuin vol oude beelden, een Romeins aandoend zwembad en bungalows met deuren in houtsnijwerk die een poort naar de hemel beloven te zijn. Het regenseizoen is net begonnen. Het valt er fors uit. De eerste aankoop wordt dan ook een regenponcho. We worden al meteen getrakteerd op een grootse begrafenisceremonie van een generaal. Leon's magic met zijn camera kan beginnen. Een toevallige affiche langs de weg leidt ons naar een filmavond die ons nóg stiller maakt dan we al zijn: the architecture of peace, een documentaire over beroemd fotograaf Michael O’Neill die na een ernstige aandoening zich in yoga verdiepte, het intens ging beoefenen, zichzelf genas en daarna yogi’s fotografeerde in straffe poses. Tijdens het kijken naar de film worden de vage ideeën die ik in gedachten had voor mijn boek helder. In een jazzy bar, beneden bij de rivier in Ubud, schrijf ik de eerste regels neer. Ik open met de begrafenis van een vader. Terug op de kamer slaat synchroniciteit me om de oren: tussen mijn mails vind ik het overlijdensbericht van de vader van een vriendin. We zijn vertrokken. Of beter: we zijn geland. (Tekst : Monica Van Leke) bezoeken is na vele voornemens in de voorbije jaren uiteindelijk dan toch gelukt . De de deels georganiseerde openlucht tentoonstelling verspreidt over de hele stad, had voor ons collectief "Time4Clicks" al snel geen geheimen, verwachtingen, en gissingen meer. Hoe inventief en tegelijkertijd een beetje "out off the box" dit initiatief wel was... bleek al snel, en uiteindelijk blij dat ik na vele voorgaande voornemens ik er uiteindelijk toch in gelukt was om ook de daad bij het woord te stellen....oef ! Ons collectief hielp me daar ongetwijfeld bij, zeker wanneer we voor de tweede maal dit jaar een gezamenlijke uitstap wilden organiseren. Ook al had ik achteraf het gevoel (met alle respect voor BredaPhoto) dat het toch niet echt aan de verwachtingen voldeed, het gemeenschappelijk doel, passie, en interesse van meerdere collega's creëerde een fijn gevoel. Het zou op fotografisch vlak misschien ongepast zijn om te vergelijken met het veel dichtere en makkelijkere Antwerp Photo. Al was het maar louter omdat iedere tentoonstelling zo zijn eigenheid, verschillende accenten en gevoel heeft, of geeft... Maar opportunistisch als we zijn, Antwerpen heeft me fotografisch meer kwaliteit en verscheidenheid gegeven dan Breda. Met de foto's van de " Time4Clicks" fotografen kan ik meteen een visitekaartje kwijt voor het prachtinitiatief van ons collectief dat begin dit jaar geboren is. Interesse voor meer van dit ?.... bezoek dan zeker de website https://time4clicks.weebly.com Veel plezier .... 1960 kreeg architect Renaat Braem de opdracht om een sociale woonwijk te ontwerpen. Braem had op dat gebied al eerder ervaring opgedaan met sociale woningbouw op het Kiel (zie volgend blogbericht). De Arenawijk was een creatie van het huisvestigingsbeleid van de Socialistische burgemeester Maurice Dequeecker. Hert was samen met de Arenahal ingepland op het voormalige terrein van het Fort van Deurne, dat tot na de tweede de wereldoorlog een overblijfsel was van de fortengordel rond Antwerpen. 2018...Ondertussen heeft de stad een masterplan klaar voor diezelfde Arenawijk. Niet minder dan 148 sociale woningen gaan tegen de grond en worden opnieuw opgetrokken, en er komt een nieuw aanbod aan betaalbare woningen. Het zou een nieuwe boost moeten geven aan de inmiddels uitgeleefde wijk. Misschien ook geen dag te vroeg als je sommige van mijn foto's bekijkt want sommige ‘Braamblokken’ zijn dringend aan vernieuwing toe. “Deze blokken zijn echt op, verwaarloosd en afgeleefd. Naar het schijnt betalen de huidige bewoners meer aan verwarmingskosten dan aan huur.... Voor het moment zijn er twee grote ijkpunten: het zwembad en de sporthal.
De kenmerkende sporthal in een ver verleden de thuisbasis voor basketbalclub " Antwerpse" zal blijven en waarschijnlijk opgekalefaterd worden. En het zwembad, zou verdwijnen en plaats maken voor een nieuwe sporthal ?! Al bij al redenen genoeg om voor de aangekondigde afbraak er met mijn fototoestel heen te trekken om het vast te leggen voor het nageslacht... nam me onverwacht mee in een geweldig avontuur waarin de wereld van fantasy en dromen het epicenter was, of anders gezegd een utopie waar Elven, Trollen, Druïden, Orcs, Tijdreizigers, Vikings, Gnomes en tovenaars elkaar kunnen treffen. Sprookjes, storytellers, vuurspuwers, valkeniers, fantasy auteurs, workshops, concerten en speciale gasten... maar ook auteurs van fantasyboeken of verhalen. Eén van die auteurs was Monica Vanleke die haar boeken mocht presenteren in of rond het mooiste middeleeuwse kasteel van de Benelux " Het Kasteel Van Ooidonk". En ooooh.. wat was ik blij dat ik erbij kon zijn. Dus net zoals alle vorige keren, redenen genoeg om dit met jullie te delen ! Keileuk om de draad weer op te nemen met een artikeltje dat een jaartje geleden mijn laatste blijkt te zijn.... zie ik nu ! De reden dient niet al te ver gezocht, zo stond ik kortelings en niet geheel onverwacht voor een grote wending/aanpassing in mijn dagdagelijks leventje, nl; op "rust gesteld" te worden, of om een eenvoudigere woordspeling te gebruiken.... op "Pensioen". Een nieuwe aanpak, invulling of heroriëntering van mijn dagelijkse bezigheden was dus zoals bij de meesten hoofdbekommernis één. Dit ging gepaard met het achterlaten van oude passies en/of liefdes zoals fotoclubs en op zoek gaan naar zinvolle(re) invulling. Een nieuwe camera, een opgericht fotocollectief met oudere en toch ook weer nieuwe fotovrienden, waren een deel van nieuwe uitdagingen in 2018. En ondanks nieuwe uitdagingen zijn er gelukkig maar ook nog zekerheden in het leven... WATOU is er één van ... en ik ben fan ! Ook in ons tweede bezoekjaar leek er al snel niets veranderd te zijn aan de succesformule van dit kunstenfestival. Dus.... nog steeds werk van dichters, beeldende kunstenaars, aanstormend talent en gevestigde waarden, met kunstwerken uit binnen- en uit buitenland die er neerstrijken om er een bijzonder en boeiend parcours van te maken. Of anders gezegd, ook nu weer waren Monica en mezelf weer getuige hoe schrijvers, dichters en kunstenaars gedurende de ganse zomer het dorp inpalmen, en de bezoekers een caleidoscoop aan inzichten en perspectieven schenken rond een bepaald thema. Met "Verlangen en Troost" probeerden ze ons harten te veroveren, wat al snel niet moeilijk bleek te zijn ... Dus met blijheid deel ik graag een paar beelden die een impressie moeten geven van dit fantastisch kunstzinnig initiatief! 21.000 betalende bezoekers lijkt me toch al een mooi visitiekaartje om aan te geven hoe fantastisch dit jaarlijks kunstenfestival wel is ! Elke zomer opnieuw slaat het Kunstenfestival van Watou haar tenten op in het gelijknamige kunstdorpje aan de Franse grens. Dichters en beeldend kunstenaars, aanstormend talent en gevestigde waarden, kunstwerken uit binnen- en uit buitenland strijken er neer, en vormen een bijzonder kunstenparcours. Het dorp is de setting en biedt een tiental karakteristieke locaties als tentoonstellingsruimte: een voormalig klooster, een oude boerderij of de kelder van een brouwerij. De wisselwerking tussen die verrassende, nostalgische ruimtes met hedendaagse beeldende kunst en poëzie zorgt telkens weer voor een unieke kunstbeleving. Zomeren in Watou is dan ook prikkelen en onthaasten tegelijk. Kleine momenten van gelukzaligheid. Iedere editie van het Kunstenfestival kadert in een ander thema, waarrond intendant Jan Moeyaert en poëziecurator Willy Tibergien beeld en taal samenbrengen. Schrijvers, dichters en kunstenaars palmen gedurende een zomer het dorp in en bieden de bezoekers een caleidoscoop aan inzichten en perspectieven rond een bepaald onderwerp. In het verleden organiseerden we onder meer tentoonstellingen over de liefde in al haar facetten, over toevallige ontmoetingen, blijvende herinneringen en het geluk in overvloedige tijden. Verhalen verzamelen, noemen we het. Van harte welkom om ze te komen lezen! Op sociale media en via mail lieten heel wat mensen weten aan de organisatoren dat de editie van 2017 volgens hen zowel inhoudelijk als artistiek, net als vorig jaar weer een voltreffer was. Voor mezelf en Monica was het amper onze eerste keer.... blos, blos, maar weten nu al waar volgend jaar naartoe ...... Watou ! was veruit mijn grootste motivatie om een bezoek aan Valencia aan te wijden. Het lag immers op de doortocht naar de Spaanse Costa waar ik met mijn kinderen en kleinkinderen een tweetal weken zou vertoeven. Het had, naar wat ik al mogen bewonderen heb van collega fotografen, heel wat architecturale troeven. De keuze om het bij nacht te fotograferen, was wel overwogen. De Valenciaanse architect/ingenieur Santiago Calatrava, verantwoordelijk voor de bouw ervan, is redelijk bekend in verschillende landen. Denk bij ons maar aan het station in Luik waarvan ik je wat verderop ook graag wil van laten meegenieten. Calatrava staat bekend om zijn futuristische bouwwerken die voornamelijk uit metaal , glas en beton bestaan. Ze groeien meestal omwille van hun stijl uit tot de place to be of als highlights in vele steden. Guillemins... in LuikDe beroemde Catalaanse architect Santiago Calatrava is niet de enige reden waarom u dit station zeker moet bezoeken. Luik-Guillemins is een van de drukstbezochte stations van Wallonië en eveneens een belangrijk spoorwegknooppunt van hogesnelheidstreinen. Van hieruit spoort u eenvoudig naar Duitsland, Frankrijk, Nederland en Luxemburg. Het was na een uitgeschreven internationale wedstrijd dat het project van Calatrava werd gekozen. Net zoals in Valencia, zijn het station in Zürich en Luzern, het Lyon-Saint-Exupéry in Frankrijk en het Oriente in Lissabon erg spraakmakend. Je geraakt bij het binnenkomen meteen betoverd.... zo is de overkapping 160m lang en 35m hoog en net zoals in Valencia , gemaakt van glas, staal en beton ! Zeker een weekendritje met de NMBS waard dus ! Is een Japanse term waar het besef mee wordt aangeduid dat alles vergankelijk is. Mono No Aware is een onderzoek naar de vluchtige momenten in ons leven, en onze verwoede pogingen om ze telkens weer trachten bij te houden. Zich baserend op de Japanse filosofische gedachte en diep gewortelde traditie van "mono no aware", namelijk het gevoelig zijn aan het voorbijgaan van de dingen, zoekt de fotograaf zijn eigen vluchtige momenten op en legt ze vast. Hij stuit zo op het onderliggende, vaak onbewuste mechanisme dat telkens opnieuw cruciaal blijkt voor ons geheugen: we moeten een betekenis aan een moment geven om het te kunnen onthouden. Ik bezocht deze tentoonstelling samen met Monica Vanleke die begeesterd geraakte door de term Mono No Aware tijdens het schrijven van haar vierde roman 'Take Away Kim'. (release herfst 2017) monicavanleke.wordpress.com/ Aangezien ik de waarde en betekenis niet beter zou kunnen weergeven heb ik onderstaande tekst klakkeloos met bronvermelding overgenomen. De beelden van Mono No Aware zijn een weergave van hoe deze persoonlijke betekenis, al vanaf het prille begin de bovenhand neemt op de realiteit van het moment. We denken dat we ons de realiteit herinneren, maar ondertussen is die realiteit niet meer dan een fragmentarische, vervormde illustratie geworden voor ons eigen verhaal. Mono No Aware leeft op geleende tijd. De fotografisch vastgelegde momenten zijn immers voorbij en komen niet meer terug. Ze zijn enkel nog een trigger voor hun betekenis, en hun verbroken band met de realiteit is nu zichtbaar door de leegtes, afwezigheden en onvolkomenheden in de beelden zelf, die staan voor de gaten in het geheugen, het kleuren van herinneringen, het selectieve kijken, en vooral: het ten allen prijze blijven aanklampen. De tentoonstelling van Mono No Aware baseert zich op een deconstructie van het traditionele Japanse huis in een aantal van haar essentiële elementen. Het shoji scherm, de goza matten en het rijstpapier worden niet alleen gebruikt om het geheel van de tentoonstelling te omkaderen, maar hebben ook een directe interactie met de beelden zelf, waardoor ze hun realiteit veranderen. Door deze interactie vertegenwoordigen deze elementen de onvolkomenheden in de werking van onze herinneringen: onze blind spots, ons selectief geheugen, onze inkleuring van de realiteit; kortom, de filter die wij onontkoombaar toepassen op alles dat we meemaken. De tentoonstelling laat zo de overgang zien van realiteit naar betekenis, en het aanklampen aan het moment dat tegelijk plaatsvindt. De beelden zijn nu een overblijfsel geworden van de verbroken band met de realiteit, enkel nog maar een trigger voor hun betekenissen en de onvolkomen herinneringen die ze oproepen. (tekst:Uit in Vlaanderen) Yakuza...is de persoonlijke fotografische getuigenis van het leven binnen in een ondoordringbare subcultuur: een traditionele Japanse misdaadfamilie die de straten van Kabukicho, het oude hart van Tokio, controleert. Na tien maanden lang onderhandelen met de Shinseikai, en als één van de enige westerlingen ooit, kreeg Anton toegang tot deze gesloten wereld van de Japanse georganiseerde misdaad. Twee jaar lang duikt hij in de complexe verhouding die de Yakuza heeft met de Japanse samenleving, en laat de innerlijke strijd zien van mannen en vrouwen die in twee verschillende werelden tegelijk moeten leven; werelden met soms heel verschillende waarden en normen. Het blijkt geen eenvoudig zwart-wit verhaal te zijn over goed en kwaad... maar wel een verhaal met vele, vele lagen grijs. Met het gebruik van een aantal sobere Japanse elementen wordt er in de tentoonstelling een gevoel van "op eieren lopen" gesuggereerd. De bezoeker moet zich voorzichtig voortbewegen om de verticale stroken rijstpapier en de japanse matten niet te verstoren, maar kan hier niet in slagen. Het minste zuchtje wind zet de dingen in beweging. Diezelfde elementen zorgen ook voor een ruimtelijke indeling tussen de verschillende hoofdstukken in het verhaal, en creëren een spanning, een dreigende stilte rondom de beelden. De werken zelf zijn groot en zonder kader afgewerkt, als papieren afdrukken zwevend tegen de muren, strak en kil en onbeweeglijk. De Yakuza tentoonstelling is onderverdeeld in zes hoofdstukken: De Straten, De Nachtclub, De Begrafenis, Taka-San, Het Trainingskamp en Koffie/Tatoeage. (tekst:Uit in Vlaanderen) Voor het volledige verhaal ..... klik op koppen in de rubriek " Digital Storytelling" . Ga naar de website ; http://leonnolisphotography.weebly.com/koppen.html naar 1A of beter gezegd eerste klasse ( klinkt beter) !
Het niets van de schone schepping, en tegelijk het alles van de schone schijn; laten wij ervan genieten zolang wij iets op aarde zijn. En zijn wij niets meer dan is er altijd wel iets nieuws onder de zon; dat onze weg nieuwe voeten geeft en ons weer laat lopen waar het vroeger niet kon. Het niets van de schone schepping schept de nieuwe wereld van een weelderig lentefestijn. Dat na enige maanden van schijndood het herschapen genot van een paradijselijke tuin zal zijn. Voor al diegenen die nog iets van het leven lusten en eerst genieten voordat ze gaan rusten. voor de Oostendse vismijn. De stad wil de vismijn vanaf april 2017 (deels) slopen en vervangen door een nieuw gebouw. Na een jarenlange procedureslag kunnen Oostende en de Vlaamse Visveiling eindelijk werk maken van uitbouw van de vismijnsite. Die moet uitgroeien tot een professioneel centrum voor de visserij, gekoppeld aan een toeristische site. Er vloeide heel wat water naar de zee vooraleer de sloop van de oude mijn en de bouwwerkzaamheden aan het nieuwe centrum van start kon gaan. "We zijn ons bewust van het moeilijke parcours", aldus de burgemeester. Dit dossier ligt gevoelig bij de Oostendenaar, die vertrouwd is met dit gebouw. Voor mij alvast redenen genoeg om eerder gemaakte beelden terug in de spotlight te brengen en hierdoor mensen misschien aan te zetten om in allerijl de site voor de afbraak nog eens te bezoeken ! De Eurohal en voorgevel van de oude vismijn wordt behouden ... De voorgevel van de vismijn, met boven de poort een reliëf met visserstaferelen. De stedelijke vismijn van Oostende is gebouwd in 1934 en raakte volgens de gevelplaat "vernield door oorlogsgeweld tussen 1940-1945". De betonnen structuur binnenin de vismijn huisvest tussen de pijlers de opslag- en handelsruimtes. Ook in de buurt... Oude slipway.... is een droogzettingsinstallatie van 500 en 1000 tonen gebouwd in 1931. De installatie wordt tot op vandaag nog altijd gebruikt in zijn oorspronkelijke staat, vooral voor het droogzetten en/of bij herstelling van visvaartuigen en jachten. Vuurtoren Lange Nelle.....gefotografeerd vanuit Fort Napoleon is de vierde vuurtoren in de geschiedenis van Oostende en de derde op die locatie en werkt volledig automatisch. Ze is 65 m hoog en telt 324 treden. Sinds 1949 leidt ze de schepen veilig de haven binnen.
De lichtsignalen- driemaal lang, het morseteken van "O" (van Oostende) verschijnen om de 10 seconden. Hier moet je dus zo oud (?)voor geworden zijn !
|
Leon Nolis
Een alsmaar enthousiaster amateurfotograaf die maar al te graag zijn fotowerk met jullie wil delen... Archives
September 2021
Categories |